پایان تلخ رویای خوش فدریکو گاتی در لوئیجی فراری
 |
تساوی غافلگیرانه و مأیوس‌کننده مقابل جنوا البته اپیزودهای مناقشه‌برانگیز داوری کم نداشت اما نباید با پنهان شدن پشت آنها حقیقت‌ها را نیز منکر شد؛ واقعیاتی تلخ مثل این گزاره‌ی زهرآلود که بیانکونری (دست‌کم) در حال حاضر بسیار دورتر از کیفیت نراتزوی‌ست را با پتک به دیوارِ دریغ‌هایمان می‌کوبـد. یووه می‌تواند از کمبود‌ها، نواقص و کم‌لطفی‌ها شکایت کند اما آنچه در زمین رخ می‌دهد با این ملاحظات توجیه نمی‌شوند.
علی‌رغم استحکام دفاعی قابل‌قبول یوونتوس در این فصل اما در پنج بازی اخیر عملاً چهار بازی را با گل‌خورده به پایان رسانده و در فاز هجومی نیز به سخت‌ترین و در حداقلی‌ترین حالت ممکن گلزنی کرده؛ روالی رو به تنزل که در مقابل جنوا فرماسیونی وخیم‌تر از خود نشان داد و از رقیبی که عملاً کمترین موقعیت را ایجاد کرده بود نیز گل دریافت کرد. از یاد نبریم که گل جنوا با لو دادن توپ توسط مک‌کنی در پشت محوطه جریمه آغاز و با آشفتگی و درماندگی برمر و گاتی به تور دروازه یووه جوانه زد. این حجم از غافلگیری و سراسیمگی در این صحنه از سوی مدافعان ملی‌پوش (برزیلی و ایتالیایی) یووه قطعاً پذیرفتنی نیست.
به نظر می‌رسد بیانکونری پس از به ثمر رساندن گل برتری در بازیهایش دستخوش نوعی واکنش روانی نیز می‌شود؛ سندرمی که به راحتی به ذهنیت تیم آسیب می‌رساند. دقایق پس از گلزنی هافبک ایسلندی جنوا در دقیقه‌ی 47 بازی را در ذهن‌تان مرور کنید. به جز دو موقعیت از دست رفته توسط کیه‌زا و برمر و صحنه‌ی مشکوک پنالتی بر روی ییلدیز آنچه بیش از همه خودنمایی کرد برهم‌ریختگی روانی بازیکنان یووه بود؛ جایی‌که تنها در 10 دقیقه سه بار توسط داور با کارت زرد جریمه شدند. نهایتاً؛ درگیری و درافتادن در گرداب یک بازی فیزیکی نیز همان چیزی بود که جنوا به دنبال آن بود؛ مداری که هرچند آنها را نیز دو بار در معرض گرفتن کارت زرد قرار داد اما باعث شد تا از هیجان و تلاش بی‌برنامه‌ی بیانکونری برای دست یافتن به گل برتری استفاده کرده و در چند صحنه با ضدحملات‌شان، آسیب‌پذیر بودن یووه را به چالش بکشند.
سکانس کمتر توجه شده‌ی بازی یووه در مقابل جنوا را اگرچه در این فصل بارها به اشکال مختلف دیده و حس کرده‌ایم اما این بار در لوئیجی‌فراری یک بار دیگر پیش چشم ما تکرار شد؛ صحنه‌ای که پس از به ثمر رسیدن پنالتی توسط کیه‌زا با بوسه‌ی او بر پیشانی ولاهوویچ و اشاره به مهاجم صربستانی یووه در مقابل تماشاگران اجرا شد تا برای چنددهمین بار در این فصل رابطه بسیار صمیمانه دو عنصر تهاجمی یوونتوس، حسرت ثمر ندادن موردانتظارِ گل و میوه‌ی این درخت دوستی را به دغدغه‌های تمام‌نشدنی‌ِ تیفوسی‌های یووه بیافزاید.
تساوی در مقابل جنوا البته که هشداردهنده است و تأمل فراوان می‌طلبد اما قاتل یک رویایِ کودکانه نیز بود؛ اینکه بانوی‌پیر دریافت که همیشه یک فدریکو گاتی برای جبران اشتباهات و نجات از بحران‌ها از آسمان به مستطیل سبز هبوط نخواهد کرد.
